Voor het eerst in mijn leven heb ik een grote teunisbloem zien uitkomen!
Wat een indrukwekkend gebeuren.
Ik hoop dat ik er nooit aan wen, me steeds opnieuw blijf verwonderen.
Het was tijdens een zangweek op een boerderij in Serqueux, een klein Frans dorpje in de regio Champagne-Ardennen.
Tijdens deze ‘bloemontluiking’ liet ik me spontaan ontvallen: “Hier zou je toch weer van gaan geloven, als je dat niet meer deed?”, waarop een vrouw antwoordde: “nou….nee!”
Ik keek haar aan en vermoedde een hele geschiedenis achter die woorden.
Het voelde niet als een moment om daar verder op in te gaan, maar het gebeuren is wel met me meegereisd.
Hoe mooi zou het zijn als we open gesprekken zouden kunnen hebben over ‘het geloof’, wat dat dan ook inhoudt.
Maar daar heb je het dan over.
Nu bespeur ik vaak een onuitgesproken tweedeling: zij die geloven en zij die niet geloven.
Van openheid of een open gesprek is zelden sprake.
Veel te gevoelig, veel te ingewikkeld.
Zonder oordeel nieuwsgierig zijn naar wat de ander drijft, hoe de ander naar ‘het ongeziene’ kijkt, wat diens beweegredenen en ervaringen zijn. (Terwijl ik dit schrijf, op het strand, komt een witte vlinder aangevlogen en ’tikt’ even tegen mijn hand. Ik geef hier meteen betekenis aan.)
En ik merk dat ik het zelf ook spannend vind, om mijn intieme gedachten en gevoelens hierover te delen en uit het oordeel te blijven, van mezelf en van de ander.
Toch kan het een verrijking zijn om juist hierover met elkaar te delen.
Misschien terwijl we samen naar een openbloeiende teunisbloem kijken.
Herken je hier iets van? Hoe is dit bij jou?