Ruimte voor Rituelen

Langzamerhand verdwijnen mijn vaste wekelijkse activiteiten. 
Bij twee kan ik niet meegaan in de maatregelen van uitsluiting en controle,(ik zie me al bij de deur staan: jij wel, jij niet, zie je het voor je?) en de derde activiteit houdt op omdat de gemeente de subsidie aan een goed lopende vrijwilligersorganisatie per 1 januari stopt. 
Godzijdank heb ik een partner naast me met een vaste baan.

Boeiend gebeuren dit, wat wordt er van me gevraagd?
Met die vraag leef ik al een aantal dagen.
En het antwoord zou kunnen zijn: misschien wel niets.
Dit antwoord zal op een bepaalde laag zeker waar zijn.
Stop met doen, we ‘zijn’ te weinig, altijd maar bezig.

In ons leven zijn vele lagen, allemaal door elkaar, naast elkaar. 
Op een andere laag wordt er iets anders van me gevraagd. 
Waar luister ik naar? 
Wat is waar?
Welke keuzes maak ik? 

Er wordt veel gezegd en geschreven over wat waar is en wat niet. 
Wat is waarheid? 
Zeker in deze huidige tijd een interessante vraag die wat langer als vraag zou mogen leven.

Volgens Steiner, uitgewerkt in een boek door Albert Soesman*, hebben we twaalf zintuigen, waaronder de gedachtenzin. Dit zintuig is nodig om een gevoel voor waarheid te ontwikkelen. 
Gedachtenzin ontwikkel je door jezelf en anderen vragen te stellen, oprechte vragen, waardoor je inzicht krijgt, je inzicht verbreedt en verdiept. Je ontdekt dat er veel waarheden zijn afhankelijk van het perspectief van waaruit gekeken wordt.

 Alles wat in deze tijd gebeurt is ook vanuit verschillende perspectieven te bekijken. Daardoor kunnen zoveel mensen elkaar niet bereiken, niet begrijpen. 
En daar ligt nu juist de sleutel. De sleutel om een brug te vormen, om in verbinding te blijven: word nieuwsgierig, stel vragen als je iets niet begrijpt, houd je eigen oordeel en conclusie nog even achter, en luister met oprechte nieuwsgierigheid.

Wat ik verder ga doen, wat ik ga aanbieden of niet, de tijd zal het leren. 
Rituelen blijf ik begeleiden. 
En ik blijf zingen, want dat zingen goed is voor je ziel en je lichaam, dat ervaren velen met mij al jarenlang.

*https://www.christofoor.nl/boek/9789060384244/de-twaalf-zintuigen

6 t/m 12 september liep ik de Walk of Wisdom, een mooi uitgezette wandeling van 136 km rond Nijmegen. Voor ik op pad ging, ben ik twee keer gezegend, door mijn mantragroep met lied en tekst, en daarna aan de vloedlijn door Elly. Met een Yantra ketting van een dierbare groep vriendinnen om mijn hals, veel appjes met wensen, was het een mooie start van een onvergetelijke week met mezelf.
De Stevenskerk in Nijmegen is een mooie plek om te starten en weer aan te komen, je wordt bijgeschreven als pelgrim en de foto bij het symbool van de route is al traditie.
Wat is de natuur toch prachtig en helend. Fijne onderkomens in trekkershutten of bij vrienden op de fiets, mooie ontmoetingen met Martine, Karin van Dijk en Lilian Tan, en vele onverwachte leuke en ontroerende gesprekjes onderweg. Fijn om in stilte te lopen, te zingen als ik zin had, te rusten als ik moe was.
De rugzak, aanvankelijk een ‘last’ werd steeds meer een ‘maatje’, alles wat ik nodig had op mijn rug. Het gaf een beschermend gevoel. Namen als de Duivelsberg, de Heksendans, het Reichswald riepen van alles op, maar de energie was licht. In het Reichswald, waar vele duizenden soldaten zijn omgekomen in WO2, hebben Martine en ik ‘Return again’ gezongen.
Topper was voor mij de Sint Jansberg, een soort droomvlucht (de Efteling) in het echt, ik weet zeker dat er elfen en kabouters waren al kon ik ze niet zien.
Aan de lapjes-of koortsboom bond ik alle meegegeven stukjes stof en zong ik een lied van heling. Het was open dag op de Tempelhof in Winssen toen ik daar langs kwam, hoe leuk, het kunstenaarsduo Huub eb Adelheid Kortekaas heeft het symbool van deze route, de zaailing, ontworpen.
Dankbaar voor mijn lijf dat dit nog steeds kan en voor een dierbare ervaring rijker.

Ruim 20 jaar geleden, toen ik actief was in de humanistische uitvaartbegeleiding, kwam mij een folder onder ogen die meteen mijn belangstelling wekte. Er zou een lezing in Zeist gegeven worden over ‘opbaren met graszoden’. Er stond een naam, Tineke Jansen *, en een telefoonnummer. 
Ik belde op om me aan te melden.

Een jaar of vijf geleden hoorde ik de term voor het eerst: Ho’ oponopono.
Het is een oude Hawaiiaanse manier van verzoening en vergeving, die bestaat uit vier zinnen:

Heb je weleens gehoord van opbaren met graszoden? 
Het is een vredige, ecologische en energetisch schone manier van koelen waarbij de ziel van de overledenen geholpen wordt rustig het lichaam te verlaten. 

Sommigen van jullie spreek ik, de meeste echter niet, dus ik heb geen idee hoe jullie in deze tijd omgaan met wat er op ons pad komt.
Het is inmiddels een jaar geleden dat Lees verder →

In het stadhuis was het mijn beurt om een paar eenvoudige huwelijken te sluiten. We doen dit bij toerbeurt en zien de echtparen van te voren niet; daarom heet het eenvoudig: Lees verder →

Afgelopen dinsdagavond was de laatste Rode tent in deze maandelijkse vorm, samen met Caroline de Boer. We hebben teruggeblikt op de afgelopen jaren, waarbij ik heb verteld over het ontstaan en de veranderingen. We hebben de vele vrouwen die zich hebben kunnen Lees verder →

De afgelopen twee weken heb ik een bijzonder cursus gevolgd met als titel:
Wat is de verbinding tussen de ontwikkeling van de aarde en de mens?
Twee weken kunstzinnige ontwikkeling geleid door Lees verder →

Nu ik een workshop over je voorbereiden op sterven en de dood aan het voorbereiden ben, lees ik van alles, en in boeken over het Boeddhisme (voor zover je nog over Het Boeddhisme kan en mag spreken)  staat een mooie oefening die ik met je wil delen: Tonglen. Lees verder →