Het strand
De zeelucht
En de ondergaande zon,
Om je heen verder alleen maar
Wat vogels die hun vlucht maken…
De golven, een groep vrouwen
En de harde wind…
Pak een hand van een andere vrouw
Wordt er gezegd en…
Maak contact met elkaar…
Een bijzondere ervaring
Zo met tien vrouwen,
Op een zandbank,
Bij de zee,
Met een sfeer van ontspannenheid en warmte.
We gaan lopen met zijn allen,
Hand in hand, om het labyrint heen,
Om zo in contact te komen…
Het geluid van de wind en de zee maken het nog ontspannender,
En je kan zo helemaal bij jezelf komen
En blijven,
Af en toe even kijkend,
Naar de zon en de zee,
Word ik herinnedt aan de gedachten en dingen die mij bezig houden…
Het is een ruggensteuntje
Dat mij helpt
Als ik even de gedachten niet meer weet te achterhalen
En het punt
Dat ene punt bij mezelf
Niet kan vinden
Dat het mijn moment is om
Het labyrint in te gaan…
Zoek en vind dat moment!!!
Na wat rond te hebben gelopen
Over het strand,
Langs de zee,
Kijkend naar de vogels,
En de ondergaande zon
Voelt het goed om het labyrint in te gaan…
Denken aan dat
Dat wat mij bezig houdt deze tijd,
De vraag;
‘waarom ben jij niet de vader die ik nodig heb’
Sta ik daar
Klaar om het pad,
Mijn pad te gaan lopen.
De zon geeft me de kracht
De kracht om de stap te zetten…
En ik merk dat het pad in het begin,
Voetje voor voetje gaat…
De gebeurtenissen voorbij vliegen
En de wind de muziek af en toe laat horen
Die gezongen wordt
Het voelt,
Ja, dit pad voelt als een soort levensweg
Mijn levensweg
Met de hoogte en diepte punten die voorbij komen,
De dieptepunten
Deze blijven overheersen
En telkens die intense pijn
Dat intense gevoel van verdriet
Door mijn hele lichaam heen
Ik voel deze pijn mijn hele weg lang
Een intense pijn in mijn hart
Ik weet niet waarom
Maar ik voel me verdrietig
En de vraag
Mijn vraag blijft centraal staan
In mijn gedachten
De gedachten die terug gaan in de tijd
Die denken aan vroeger hoe het toen was
Papa was bij ons
Mama was bij ons
We waren een gezinnetje
Tot dat punt dat dat mis ging…
Onze en de wereld van hun
In honderdduizend stukjes viel,
Een gevoel van onmacht..
En toen is het begonnen
Een tijd, een tijd vol moeilijke momenten,
Beslissingen, fouten, verbroken contacten,
Gekwetste harten,
Een familie die geen familie meer was…
Het voelde alsof de wind me tegen hield even
Alsof er een hapering was in mijn pad
Letterlijk
Iets dat me even tegenhield om verder te gaan
De wind speelde voor mij de rol
De rol van een moeilijke situatie
Een situatie die voor mij en andere zo moeilijk was en nog is
Dat gevoel gaf de wind mij
Doe een stapje terug,
Langzaam en dat gebeurde!!
Mijn pad werd vervolgd met zo
Af en toe nog meer hindernissen
De wind die me soms liet voelen
Dat ik niet alleen door moet gaan
Maar even stil moet staan
Even na moet denken, even dingen een plek geven
Stil staan
Letterlijk
Kijk naar de zon dacht ik…
Deze gaf me kracht om steeds
Steeds weer verder te lopen
Mijn gedachten de vrije loop te geven
De ruimte te bieden
Om ze te beleven en echt
Ja levensecht te voelen
Op naar de volgende gedachte
En steeds tussendoor de vraag
De vraag;
Waarom ben jij niet de vader die ik nodig heb
Telkens komt die terug
Wat moet ik ermee…
Laat hem maar komen dacht ik
Wat voor vader wil ik…
Iemand die er voor me is
Iemand die het me niet moeilijker maakt dan het al is
Iemand die voor mij kiest als dat nodig is
Iemand die zijn eigen dochter bezoekt,
Steunt,
Steunt in tijden dat ze dat nodig heeft,
Steunen in de zin van
De liefde
De geborgenheid
De veiligheid
De vader die zegt, je kan het
Die in je gelooft
De vader die je niet vraagt om een tegenprestatie
Die je niet vraagt om je te verantwoorden
Die niet overal iets tegenover stelt
Een vader is iemand die van je houdt
Die onvoorwaardelijk voor je klaar staat
Die je toelaat in zijn leven
Die je vertrouwt
En jou vertrouwen geeft..
Iemand die er ondanks
Een nieuw leven
Een nieuw gezin
Voor zijn eigen dochters is
En kiest!
Zo loop ik door
En laat ik mijn gedachten de vrije loop,
Niet alleen staat deze vraag centraal
Hoe ga ik verder
Wie laat ik toe in mijn leven
Wie lopen er weer uit mijn leven
Wie laat ik uit mijn leven lopen
Voor wie ben ik er
En wil ik er zijn
Van wie blijf ik houden
En zal ik altijd houden…
Even kijk ik naar de zon
En ik merk aan mezelf
Dat ik een beetje in elkaar gedoken loop
Ik kijk naar beneden
Af en toe kijk ik even op
En dan zie ik de zon
En voel ik de wind
De wind die door mijn haren waait
En die me af en toe doet beseffen
Even stil te staan!!
Maar die me ook weer verder laat gaan
Dan is daar bijna het punt
Het middelpunt
Voor mij een overgangsfase
Zo voelt het
Een plek waar ik dingen los moet laten
Misschien een antwoord krijg
Of niet
Misschien geeft het me kracht
Een teken
Ik weet het niet
Het voelt spannend
Langzaam loop ik er naartoe
Nu
Ik sta erin
Ik merk dat ik op mijn ademhaling let
Dat ik omhoog kijk
Naar de zon
De lucht
De zee
En de vogels
Ik adem diep in en uit
En het geeft me een vrij gevoel dat te doen
Even mijn ogen dicht
De zon op mijn gezicht
Denk ik aan mijn vragen
Wil ik een antwoord
Heb ik dat nodig?
Mijn gevoel zegt
Adem nog een paar keer diep in en uit
Hou je hoofd omhoog
Kijk rond naar de natuur
Laat het over je heen komen
En dat doe ik dus ook
En ik voel dat ik terug kan gaan lopen
Nu voelt het niet meer als levenspad
Maar als een weg van de toekomst
Er zijn geen concrete antwoorden
Maar dat hoeft blijkbaar niet
Het blijft moeilijk
Maar het is goed
En het voelt goed
Ik merk dat ik iets sneller en lichter loop
Lichter dan de heenweg
Mijn schouders zijn recht
Ik kijk om me heen
Naar de natuur
Ik voel me vrijer op een of andere manier
En deze weg geeft me het gevoel
Het gevoel
Dat het uiteindelijk wel goed komt
Dat ik het aankan
En tegen het einde van de weg voel ik zelfs
Dat ik kan glimlachen
En dat voelt goed
Ik moet in de toekomst niet verwachten
Dat er antwoorden klaar liggen
Ik moet op mijn gevoel af gaan
Aan mezelf denken
En naar mezelf luisteren
Naar mijn gevoel
En daar de kracht uithalen om mijn vragen te kunnen beantwoorden!
Voor het einde
Loop ik even iets langzamer
En voordat ik uit het labyrint stap
Sta ik even stil
En adem ik nog een keer diep in en uit!
Om zo genoeg moed te verzamelen eruit te stappen
Dat intense gevoel van verdriet achter me te laten…
Die lach te behouden
En vertrouwen te blijven hebben
In de toekomst
Mijn toekomst
Met de mensen die me lief zijn
Die me dierbaar zijn
De mensen waar ik van houd
Een stap
Ik ben eruit
Ik sta op het strand,
Op een zandbank,
Langs de zee,
Met de ondergaande zon,
De wind en de vogels die hun vlucht maken…
En ik
Ik heb mijn vlucht gemaakt
En ben benieuwd wat er komen gaat
Wat de toekomst mij gaat brengen!
Ik loop even heel dicht langs de zee
En vervolg mijn weg
Om zo aan te sluiten bij de vrouwen
De vrouwen die bij het zingen staan te luisteren en meedoen!!
Ik luister, ik voel, ik denk en ik ben tevreden! Ik ben een bijzondere ervaring rijker!!
Chris Harteveld