Keerpunt
Een maandenlange voorbereiding ging eraan vooraf. De energieke en gedreven vakbondsman wilde zijn pensionering op verschillende lagen markeren en benaderde mij om een labyrintloop voor te bereiden, op het strand in België.
Een paar maanden voor die tijd trok hij zich twee weken terug in een huisje in Bretagne. Deze retraite was voor hem belangrijk, alleen zijn met zichzelf, terugblikken en vooruitblikken op de komende maanden. Schrijven en stilte waren twee zaken die hem hielpen in zijn voorbereiding. En hij verdiepte zich in de werking van het labyrint.
Een maand later stuurde hij uitnodigingen naar mensen die belangrijk voor hem waren geweest in zijn werkzame leven, in verschillende periodes. Een zorgvuldig proces waarin steeds afwegingen gemaakt moesten worden: hij wilde zich beperken in het aantal mensen.
Daarnaast werd een receptie georganiseerd voor al zijn contacten.
De dag naderde: en daarmee werden de laatste voorbereidingen getroffen: de namen van de genodigden werden op blaadjes geschreven, stenen werden gekocht om de blaadjes vast te leggen op het strand, stoelen werden geregeld voor hen die niet meer goed ter been waren, een ontmoetingsplek bij het strand werd geregeld om elkaar te treffen.
Het was zover: oud-collega’s van ver in de 80 tot jonge collega’s, zijn vrouw en zoon druppelden het strand op, onwennig rondkijkend wat dit nu te betekenen had. Hij heette ze welkom, we vertelden over het labyrint en wat de bedoeling van het ritueel was. Hij zette zijn gasten in een kring op een voor hem chronologische volgorde van de periode van de ontmoeting en sprak ze om de beurt toe met een persoonlijk dankwoord. Het was zichtbaar dat na deze ronde de energie veranderde: er was iets geraakt bij hen.
Toen kwam zijn moment: hij betrad het labyrint en doorliep daarmee op symbolische wijze nogmaals zijn werkzame leven, terwijl de omstanders, zijn getuigen, bij zichzelf nagingen wat de ontmoeting met deze collega hen had gebracht.
In het midden van het labyrint las hij in stilte een brief die hij erna verbrandde. De terugweg werd aangevangen, de toekomst in, een belangrijk keerpunt in zijn leven.
Bij de uitgang werd hij opgewacht door de aanwezigen. Voor allen had hij een aandenken laten maken en in deze ronde werd hij op zijn beurt door een ieder toegesproken. Tot slot werd hij toegezongen op de melodie van een lied dat hem in zijn jonge jaren zeer dierbaar was.
Om met zijn eigen woorden af te sluiten:
“Ik was er echt ‘vervuld’ van na de loop. Een intense innerlijke warmte vervulde me. Ook nog de dagen nadien. Ik was en ben er zeker van: dit was het goede ritueel voor de overgang van mijn beroepsleven, naar mijn leven als gepensioneerde. Niet alleen het lopen van het labyrint, maar ook de zeer intense voorbereiding er naar toe. Voor mij blijft die geestelijke stap van veel meer waarde dan de wereldlijke afscheidsreceptie (die ook best leuk was toch).”