Je verheugen, dat doe je op iets of over iets.
Er is bijvoorbeeld een gebeurtenis binnenkort waar je je op verheugt of een situatie waarover je je kunt verheugen.
Zonder aanleiding kun je je ook verheugen, leerde ik van Karlik, de hoofdpersoon in het boekje met de *gelijknamige titel.
‘Ga zitten, wij willen ons verheugen’ las ik, waarna de gnoom Karlik het volgende hierover vertelt: ‘ Wij geven ons dan gezamenlijk over aan een gevoel van dankbaarheid voor alles wat er op de wereld al goed en waar en mooi is geworden. Uit dit gevoel van dankbaarheid putten wij kracht voor nieuwe daden en voor het vertrouwen, dat ook datgene wat zich nu nog in een andere toestand bevindt, beter, waarachtiger en mooier kan worden. Zo kan elk van ons steeds beter de taak volbrengen die hem is opgelegd; dat geldt ook voor het werk dat wij gezamenlijk doen’.
Ik vond het een openbaring, dit idee, om letterlijk stil te staan, te gaan zitten en je te verheugen over wat goed is. Hoe zou de wereld er uitzien als we dit als gewoonte zouden gaan ontwikkelen.
Geen tijd is geen excuus.
Karlik heeft ook meteen een antwoord op de reactie van mensen die daar geen tijd voor zouden hebben: ‘Als we tijd hebben om te mopperen, hebben we ook tijd om ons te verheugen’.
Thich Nath Han, de onlangs overleden Vietnamese boeddhist, sprak in een lezing over ‘having picnic’ (https://www.youtube.com/watch?v=n6t_jXu6P70), waarbij hij volgens mij op hetzelfde doelt.
Stel je toch eens voor, zoals er koffie pauzes genomen worden, dat er ook momenten genomen worden om je allen of met elkaar te verheugen.
Ik heb het uitgeprobeerd, tijdens het wandelen van enkele etappes van het Pieterpad, onderweg even stilstaan en je verheugen.
Een wereld van innerlijk verschil maakt het.
Stel je voor dat we dit in het onderwijs invoeren, in de politiek, op iedere werkvloer.
Alles begint bij het je voorstellen.
En het dan gaan doen.
Zullen we?
Wie doet er mee?
*Het boekje ‘Karlik’ s geschreven door Ursula Burkhard.