Ik werd vanochtend wakker met het woord ‘laks’ in mijn hoofd, maar kon niet meer terughalen waarover ik had gedroomd.
Toen ik in het Jacobshospice werkte als vrijwilligster, besloot ik te kijken naar mijn wensen en verlangens aan de hand van de vraag: Als ik op mijn sterfbed lig en terugkijk, heb ik dan spijt als ik dit niet heb gedaan?
En vervolgens probeerde ik hiernaar te handelen, hoe eng het soms ook was.
Zo heb ik op de dag van de wereldvrede een groot labyrint gemaakt dat iedereen kon komen lopen voor de vrede, begeleid door het zingen van mantra’s uit de vijf grote wereldreligies.
Ik heb een tipi aangeschaft, een plek gezocht en gevonden, en drie jaar lang rituele avonden en workshops gegevens rond een vuur in het midden.
Cello-les ben ik gaan volgen toen ik 57 was.
En nog steeds is het mijn leidende vraag als er een verlangen of plan boven komt.
In het boek van Miny Potze ‘In het licht van de schaduw’, over omgaan met ouder worden, wordt aandacht besteed aan de niet geleefde stukken (je schaduw) die je parten kunnen spelen. En over de erkenning ervan en het verdriet erover.
Je hebt keuzes gemaakt waardoor je andere wegen afsloot. Of er stonden blokkades op je weg.
Eerlijk in jezelf onderzoeken waar bij jou die stukken zitten is een hele klus, erover te rouwen en er afscheid van te nemen.
Nu zijn er ook wensen die niet zo helder zijn en wat sluimeren. En die wellicht best nog onderzocht, aangegaan kunnen worden.
En daar komt het woord ‘laks’ om de hoek kijken.
Op internet vind ik als betekenis van het woord ‘laks’ de volgende woorden: gemakzuchtig, indolent, langzaam, lui, nalatig, onverschillig, in je comfortzone blijven.
Ben ik laks, nalatig, bang als het om mijn verlangens gaat?
Het woord ‘eigenlijk’ komt ook bij me op: “Eigenlijk zou ik dit willen doen, maar…..te druk, te spannend, te ver, te laat, te duur”. Verzin maar verder.
Afgelopen weekend had ik het genoegen een bevlogen violist te horen, Noa Eyl.
Het was een feest naar hem te kijken en te luisteren, een virtuoos op zijn viool, van alle markten thuis, en veel contact makend met het publiek waardoor er veel betrokkenheid en verbinding was.
Wat een plezier had hij in zijn (samen)spel en wat een levendigheid kwam er in de atmosfeer. Het publiek werd meegenomen in het spel van improvisatie met de pianist.
De volgende dag ben ik hem gaan googelen, en wat blijkt: een veelbelovend klassiek violist op het conservatorium. Zijn aandacht ging echter meer uit naar jazz en volksmuziek, maar dit was toen nog niet mogelijk om te studeren op het conservatorium. Hij stopte met zijn studie en is een jaar later gestart bij een jazz violist op het conservatorium in Amsterdam. Toen bleek dat de eis was dat hij zijn klassieke werkzaamheden en manier van spelen moest stoppen, is hij ook daar gestopt en is verder gegaan met zelfstudie.
De zigeunermuziek is uiteindelijk één van zijn expertises geworden en hij is een veelgevraagd speler.
Waarom beschrijf ik dit?
Omdat dit een voorbeeld is van iemand die zijn hart heeft gevolgd en naar zijn verlangen heeft geluisterd, onderzoekend welke weg, welke docent, welke richting, en of dat resoneerde met zijn eigen verlangen..
En dat was helemaal zichtbaar en hoorbaar in zijn optreden.
Hij maakt de wereld een beetje mooier met zijn spel en zijn passie.
Het maakte mijn weggestopte, ‘geen tijd enzo’ verlangens wakker.
Mijn droom gaf me een zetje.
Deze week heb ik mijn eerste schilderles gehad.
En hoe zit het met jouw weg, jouw keuzes en jouw verlangens?
website van violist: http://www.noaeyl.com/