Silent minute
Op facebook werd laatst door Arianne van Galen (die het weer van Judith van Beers had;)) een geweldig voorstel gepost: dat we iedere eerste maandag van de nieuwe maand om 12 uur als het alarm afgaat, dit moment kunnen nemen als een moment om dankbaar te zijn.
Een dankbaarheidsherinnering, een dankbaarheidswake-up!
Ik werd er blij van, en zag meteen een web
van dankbare energie door de kosmos dansen, iedere eerste maandag van de nieuwe maand! Doe je mee?
Het deed me denken aan een stukje dat ik een tijdje terug las en veel indruk op me heeft gemaakt.
Het heet ‘Silent Minute’ en het staat hieronder.
Ik leef al een tijdje met de wens ook in onze huidige tijd hier iets mee te doen, maar wordt tegengehouden door praktische bezwaren en angst voor cynisme.
Hoe zou het zijn als we iedere dag een minuut, landelijk, met elkaar zouden stilstaan bij onze overledenen? Zij zijn ons voorgegaan, zonder hen waren we hier niet. Zelfs als je niet gelooft in een leven dat verder gaat na het overlijden, kan het mooi zijn om onze overledenen te eren. En dankbaarheid te voelen, alleen al vanwege het feit dat wij hier zonder hen niet zouden zijn.
De stilte die we in zo’n minuut met elkaar creëren kan een enorme draagwijdte hebben, ver voorbij de grenzen van het voorstelbare.
Samenwerken met overledenen, het klinkt wellicht hoogmoedig, of juist zweverig. Totdat je je realiseert dat er geen scheiding in de geest is, in het hart, en dat ze om ons heen zijn ook als we niet aan hen denken.
Als deze gedachten bij je resoneren: denk je mee hoe we dit zouden kunnen doen?
Silent Minute
In december 1917 aan het front in Frankrijk tijdens de Tweede Wereldoorlog raken twee Engelse officieren in gesprek aan de vooravond van een beslissende slag. De één zegt tegen zijn vriend Wellesley Tudor Pole: “Ik zal er niet levend vanaf komen. Jij zult overleven en een volgende oorlog meemaken, nog verschrikkelijker dan deze. Wanneer die tijd komt, denk dan aan ons. Wij, de gestorvenen, zullen doen wat we kunnen. We zullen niet met uiterlijke wapens strijden, maar een machtig onzichtbaar leger zijn. Geef ons iedere dag een ogenblik dat je aan ons denkt. Geef ons de gelegenheid te werken door jouw stilte. De macht van het zwijgen is groter dan je denkt. Wanneer die dagen komen, vergeet ons dan niet!”.
Bij het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog was Tudor Pole zijn opdracht niet vergeten. Hij kreeg het voor elkaar dat bij Koninklijk Besluit elke avond om negen uur een minuut stilte in acht werd genomen, een nationaal gebedsmoment voor de gesneuvelden en gestorvenen. Vanaf november 1940 zond de BBC elke avond om negen uur het geluid van de Big ben uit, de grote klok in Londen, om het Engelse volk op te roepen tot een minuut stilte. Dit elke dag terugkerende moment kreeg de naam van Big Ben Silent Minute.
Toen na de oorlog tijdens een proces aan één van de Nazi-commandanten werd gevraagd, waarom Duitsland de oorlog had verloren, was zijn antwoord: “Gedurende de oorlog had u een geheim wapen waartegen we geen maatregelen konden nemen en dat we niet konden begrijpen – maar het was heel werkzaam. Het werd door ons in verband gebracht met het luiden van de Big ben om negen uur ’s avonds. Ik geloof dat u het de ‘Silent Minute’ noemde.”
(uit ‘omgang met gestorvenen’van Renée Zeylmans)